H E R O L D S B A C H9 X 1949 – 31 X 1952

Kochani pielgrzymi i czciciele Maryi !

Istniejące od ponad pół wieku Stowarzyszenie Pielgrzymów e. v. Heroldsbach, uznane jest jako stowarzyszenie użyteczności publicznej. Założone zostało dnia 4 stycznia 1953 roku. Występuje ono jako rzecznik prawdziwości objawień Królowej Róż w Heroldsbach. Jest ono stowarzyszeniem wspierającym miejsce modlitwy w Heroldsbach, które od 1998 roku powierzone zostało opiece duszpasterskiej wspólnocie zakonnej „Braci Wspólnego Życia“. Stowarzyszenie Pielgrzymów wspiera to miejsce modlitwy przez ofiary pieniężne i rzeczowe. W biurze informacyjnym znajdującym się obok Domu Pielgrzyma członkowie stowarzyszenia informują pielgrzymów o historii i rozwijaniu się tego miejsca pielgrzymkowego. Mogą też, po uprzednim uzgodnieniu oprowadzić pielgrzymów po terenie objawień. W biurze informacyjnym można też zobaczyć zdjęcia z czasu objawień i wysłuchać wykładów.

Pierwszym przewodniczącym zarządu Stowarzyszenia był przez dziesiątki lat p. Norbert Langhojer (zm. 4 maja 1997 roku). Obecnie urząd ten sprawuje p. Christoph Langhojer, który jest też członkiem rady Fundacji Miejsca Modlitwy w Heroldsbach gdzie reprezentuje interesy członków Stowarzyszenia Pielgrzymów e. v. Heroldsbach.

Składki członkowskie i ofiary zaprzyjaźnionych osób przeznaczone są wyłącznie dla rozwoju miejsca pielgrzymkowego. W latach siedemdziesiątych dzięki staraniom Stowarzyszenia, zbudowany został Dom Pielgrzyma a w latach osiemdziesiątych duży kościół pielgrzymkowy ku czci Królowej Łask. A kiedy w 1997 roku miały miejsce rozmowy z komisją Arcybiskupią w sprawie zatwierzenia Fundacji Miejsca Modlitwy w Heroldsbach, Stowarzyszenie wniosło tutaj decydujący swój wkład. Także w przyszłości nadal pracować będzie ono dla uznania objawień Królowej Róż w Heroldsbach oraz nad rozwojem miejsca Jej objawień. Zadania te zapisane są wyraźnie w statucie Stowarzyszenia. Członkowie Stowarzyszenia starają się wypełniać najważniejsze życzenia Matki Bożej dotyczące modlitwy i pokuty. Ufamy słowom Królowej Łask: „ Jestem zawsze tutaj, także wtedy gdy mnie nie widzicie.”

Czas Objawień

Wielorakie, realne objawienia i wizje siedmiu dziewczynek z Heroldsbach rozpoczęły się dnia 9 października 1949 roku, znakiem Trójcy Najświętszej, który ukazał się nad brzozami rosnącymi na skraju parku zamkowego Thurn. Znak ten stanowiły trzy duże, jaśniejące jasną zielenią litery JSH. ( J- hebr.: Jahwe; S – łac.: Spiritus Sanctus; H – grec.: Hyos). Bezpośrednio po tym w miejscu liter JSH unosiła się jaśniejąca w białej szacie Dziewica ze złożonymi do modlitwy rękami. Na Jej stopach znajdowały się czerwone róże. Z prawej strony Jej pasa zwisał czarny różaniec. W trzech letnim czasie Jej objawień, aż do dnia 31 października 1952 roku, Matka Boża ukazywała się przeważnie w błękitnym płaszczu, białym welonie i ze złotą koroną na głowie. Wzywała Ona gorąco do modlitwy, pokuty i nawrócenia. Wierzący winni wypraszać światło łaski Bożej w modlitwie, w pokornym pokutnym nawróceniu i w przebaczającej miłości bliźniego. W ten sposób modlitwa będzie skuteczna dla ratowania dusz ludzkich. Przez okres trzech miesięcy Matka Boża ukazywała się zawsze ponad brzozami rosnącymi na skraju zamkowego parku. Dnia 13 stycznia 1950 roku przybliżyła się do małych wizjonerek, tak, że mogły Ją dotknąć i w ten sposób doświadczyć Jej realnej obecności. Odtąd Matka Boża była zawsze w tej bliskości dziewczynek, które mogły objawienie dotykać jak żyjącego człowieka i odczuwać przy tym strumień wielkiej siły płynącej do ich wnętrza, szczególnie podczas uścisku Jej dłoni. Podobnie było, kiedy dziewczynki mogły nawet Dziecię Jezus nosić na swych rękach.

Syn Boży ukazywał się też jako chłopiec, też jako dorosły Zbawiciel, często jako Serce Jezusa, Dobry Pasterz lub Ukrzyżowany. Podczas wizji Ukrzyżowanego Chrystusa Aniołowie zbierali do złotych kielichów spływającą Najświętszą Krew. Jeden z tych Aniołów - „Kelchengel” podał dziewczynkom do picia Najświętszą Krew podczas „mistycznych komunii.” Potem podzielił jedną dużą białą Hostię i podał dziewczynkom Ciało Chrystusa.

Podczas tych bliskich spotkań, Matka Boża ukazywała się przeważnie najpierw nad południowym brzozowym lasem, następnie uniosła się do „miejsca spotkań” i stamtąd pozwoliła prowadzić się dziewczynkom do podium. Ta przebyta odległość została upamiętniona grządkami kwiatów. W szklanym kośc iele statua Matki Bożej umieszczona w prezbiterium – w miejscu gdzie stała przed dziewczynkami i błogosławiła tysiączne rzesze ludzi. Przy tym z Jej błogosławiących rąk płynęło działające cuda światło. To nadprzyrodzone światło leczyło chorych, którzy zostali poruszeni tą Bożą siłą.

W ciągu tych trzech lat nadzwyczajnych łask Bożych, objawienia miały miejsce prawie codziennie, a często nawet kilka razy w ciągu dnia. Ukazywały się też niezliczone rzesze Aniołów oraz święci: święty Józef i święci, którzy reprezentują swe własne posłannictwo: św. papież Pius X jako posłaniec Eucharystii; św. brat Klaus i mała św. Teresa jako posłańcy cnoty pokory; św. Maria Goretti i św. Alojzy Gonzaga jako posłańcy cnoty czystości; św. Antoni i św. Krescencja Höß z Kaufbeuren jako posłańcy przeciwko demonicznym napadom. Ci święci przedstawieni są w miedzianym tryptyku umieszczonym w „ołtarzu świętych”.

Miejsce objawień

W kościele pielgrzymkowym drewniane statuy przypominają o objawieniach tych świętych. Szczególną pozycję zajmuje tutaj św. Józef. Statuy siedmiu świętych „specjalnego posłannictwa” stoją rozdzielone w bocznych ołtarzowych niszach. Z brązu, duża statua Matki Bożej z Heroldsbach stoi w prezbiterium z typicznym w objawieniu gestem błogosławieństwa: kciuk i mały palec są półkoliście przymknięte, trzy środkowe palce podnieswione są ku górze.

Na wzgórzu obok kaplicy przechowywane są krzyże, które pielgrzymi noszą i dzisiaj w czasie odprawiania Drogi Krzyżowej, lub gdy modląc się idą do leśnego krzyża.

Statua Serca Pana Jezusa umieszczona jest w miejscu z którego objawienie często unosiło się ku niebu. Miało to miejsce zwłaszcza dnia 31 października 1952 roku, kiedy to Matka Boża z Dzieciątkiem Jezus po raz ostatni widzialnie dla dziewczynek, poprzedzana przez Aniołów, uniosła się ku niebu.

Mały żłobek z leżącym Dzieciątkiem Jezus przypomina Boże Narodzenie 1951 roku, kiedy to małe wizjonerki przeżywały wizję Dzieciątka Jezus leżącego w żłóbku i chórów anielskich wyśpiewujących chwałę Bożą. W tym dniu, dziewczynki przyjęły ponownie mistyczną komunię z rąk Anioła, który trzymał w prawej dłoni złoty kielich nad którym unosiła się biała Hostia. Anioł lewą ręką trochę odsunął Hostię i podał jednemu dziecku kielich do picia a potem pozostałym dziewczynkom. Następnie łamał dużą Hostię i podawał im Ciało Chrystusa. „Mistyczne Komunie” przyjmowane przez dzie ci przypomina ołtarz stojący około 100 m. w stronę zachodnią obok rosnącego tutaj wówczas drzewa jabłoni. (Dzisiaj miejsce statuy „Rosy Mystica”). Jeszcze dalej na zachód obok rosnącego drzewa gruszy stojąca kapliczka ze statuą Dzieciątka Jezus przypomina wizję Dzieciątka Jezus razem z Aniołami Stróżami małych wizjonerek. Tutaj dziewczynki otrzymywały pouczenia o modlitwie. Także łąka, która rozciąga się na zboczu tego świętego wzgórza, była widownią na której dziewczynki widziały działanie łaski w modlących się duszach ludzkich, szczególnie w czasie modlitwy różańcowej. Powtarzane jej słowa powodują unicestwienie własnego „ja”. Ta modlitwa może wyprzeć światowe myśli; tak, że człowiek chociż nie modli się, żyje i oddycha modlitwą. Człowiek winien tak żyć: oddychając modlitwą.

Znaczącym miejscem na wzgórzu jest „mistyczne źródło łask” - kamienny ołtarz z przejściem pod nim. Na polecenie Matki Bożej dzieci, najpierw gołymi rękami potem łyżkami kopały w ziemi wgłębienie tak głębokie, że po tygodniach tej żmudnej pracy nie można było ich już zobaczyć z powierzchni ziemi.Dziewczynki musiały na to miejsce przynieść duży kamień i zakopać go na dnie tego wgłębienia. Te symboliczne czynności wskazują na tajemnicę tego miejsca – Chrystusa, który jest „kamieniem węgielnym” na którym według słów Matki Bożej „Kościół ma być zbudowany na od nowa.” Chrystus jest tym „Mistycznym źródłem łask”. Im bardziej zanurzymy się w Nim – zjednoczymy się z Nim, tym rzeczywistrzymi, żywymi, budowlanymi będziemy kamieniami Jego Kościoła. Zjednoczenie duszy z Chrystusem dokonuje się przez modlitwę i pokutę.

Przewyzszająca wszystkie łaski była łaska objawienia się dzieciom Trójcy Najświętszej. Dzieci widziały otwarte niebo i tron Trójjedynego Boga w chwale wiecznej światłości. Wspaniałym przeżyciem małych wizjonerek była wizja formowania się ogromnej procesji mieszkańców nieba na cześć Trójcy Najświętszej. Chóry anielskie i tysiące świętych towarzyszyły Trójjedynemu Bogu wychwalając Go.

W 9 czerwca 1951 roku Matka Boża objawiła swój tytuł dla Heroldsbach: „Jestem Królową Róż.” Potem dzieci widziały jak złota korona z głowy Niepokalanej uniosla się ku niebu a z nieba spłynął wieniec z róż i spocząl na Jej głowie. Róże były koloru różowego, żółtego i czerwonego. W tym dniu małe wizjonerki były nader szczęśliwe. Powiedziały, że najchętniej wolałyby umrzeć, żeby na zawsze już być z Dzieciątkiem Jezus. Nazajutrz (10 czerwca 1950 roku) Matka Boża powtórzyła: „Jestem Królową Róż. Nie mylcie tego (tytułu) z Królową Różańcową.”

Na znak prawdziwości Jej objawień, Matka Boża wysłuchiwała wielu próśb i uzdrawiała chorych także z tzw. chorób nieuleczalnych i wypadki beznadziejne. Setki ludzi głęboko poruszonych modliło się godzinami we dnie i w nocy i przy każdej pogodzie. To nowe ożywienie religijne jest darem łaski. Małe wizjonerki widziały często otwarte niebo i Światłość Boga , która jak deszcz ognia spadała na ziemię. Nieraz Światłość Boga przemieniała się w niezliczone jaśniejące róże, które są symbolem łask i miłości Bożej. Gdy ludzie modlą się żarliwie , otrzymują te drogocenne łaski. Matka Boża przyrzekła: „ Jeżeli tutaj będzie trwała modlitwa, Ja zawsze będę przy was.”

Na znak prawdziwości Jej objawień, dnia 8 grudnia 1949 roku w obecności 10.000 pielgrzymów miał miejsce cud słońca. Po emitacji wielobarwnych ognistych strumieni, tańczące słońce wielokrotnie zmieniało swe kolory i spadło aż do koron brzozowego lasku gdzie otworzyło się. Razem z małymi wizjonerkami, pięciu kapłanów i wielu pielgrzymów widziało w słońcu Matkę Bożą w białej szacie i ze złotą koroną na głowie otoczoną wielkim światłem. Po upływie jednego kwadransa cud słońca powtórzył się ponownie.

Dnia 2 lutego 1950 roku miał miejsce cud światła, który widziało obecnych w Heroldsbach około 70.000 pielgrzymów. W tym dniu miejsce objawień w Heroldsbach przemieniło się w tajemnicze swiatlo, którego złoty blask okrył to miejsce – od brzozowego lasku, aż do szklanej kaplicy i kościoła pielgrzymkowego oraz do zachodniej łąki – w wysokości jednego metra. Ponadto z całego terenu objawień wychodziły we wszystkich kierunkach świata świetliste drogi.

Dnia 25 czerwca 1950 roku dziewczynki zobaczyły łzy w oczach Matki Bożej. Na pytanie dzieci: „Kochana Matko Boża, dlaczego płaczesz ?” Maryja odpowiedziała: „Bo ludzie nie wypełniają Moich próśb.” Dnia 1 listopada 1950 roku, tuż po północy ponad 200 osób zobaczyło Matkę Bożą zstępującą w srebrzysto – białym świetle. Kiedy tłocząc się chcieli Ją dotknąć, uniosła się na ukos do tyłu i zniknę0ła. Ostatnie objawienie Matki Bożej w Heroldsbach miało miejsce dnia 31 października 1952 roku. Królowa Róż błogosławiąc dzieci powiedziała: „Jestem tutaj zawsze, także wtedy gdy mnie już nie będziecie widzieć.”

Ważniejsze paralelne wydarzenia historyczne.

Jesienią 1949 roku wybuch pierwszej bomby atomowej Rosjan. Dnia 9 października 1949 roku pierwsze objawienie Matki Bożej w Heroldsbach, które leży w środku linii lotniczej pomiędzy Fatimą a Moskwą. Dwa dni wcześniej, tj. 7. 10. 1949 roku założenie NRD – DDR. W tym samym dniu Chiny świętowały ustalenie władzy komunistycznej.

Apokaliptyczna Niewiasta obleczona w słońce ukazała się jako biblijna zapowiedź nastania końca czasu historii zbawienia. Trzykrotny wielki cud słońca: w Fatimie 13 października 1917 roku, w Heroldsbach dnia 8 grudnia 1949 roku i w Rzymie na początku listopada 1950 roku, który widział w Watykanie papież Pius XII.

Dnia 25 czerwca 1950 roku dziewczynki widziały łzy w oczach Matki Bożej. Na ich pytanie: „Kochana Matko Boża, dlaczego płaczesz?” Odpowiedziała: „ Bo ludzie nie wypełniają moje prośby”. Kilka godzin później nadeszła przez radio wiadomość, że północni Koreańczycy przekroczyli 38 stopień szerokości geograficznej co wywołało wojnę w Korei.

Dnia 31 października 1952 roku miało miejsce ostatnie objawienie Matki Bożej w Heroldsbach. Dokładnie jeden dzień później explodowała pierwsza amerykańska bomba wodowa. W 40 rocznicę objawień Matki Bożej w Heroldsbach, dnia 9 października 1989 roku w Lipsku odbyła się wielka demonstracja z modlitwą i ze świecami. Mimo że miasto obstawione było czołgami gotowymi do ataku, nie padł tam ani jeden strzał. Był to początek demontarzu muru berlinskiego, a tym samym koniec podziału Europy.